Gniewomierz (d. nazwa Zdroje, niem. Springsee)) jest niewielką osadą, położoną na południowy zachód od Czarnkowa, wśród lasów Puszczy Noteckiej. W 2 poł. XIX w. okoliczne dobra należały do Jana Henryka XI von Hochberga, księcia Pszczyny, hrabiego Rzeszy i barona na Książu. Liczący ponad 12 tysięcy ha majątek był jednym z największych należących do właścicieli niemieckich majątków wielkopolskich. Po śmierci księcia w 1907 r. dobra odziedziczył jego syn - hr. Wilhelm Bolko Emanuel. Z jego inicjatywy w roku 1908 powstał dwór myśliwski w Gniewomierzu, a w latach następnych - neorenesansowy pałac w pobliskim Goraju. Pałac i dwór łączyła biegnąca przecinką leśną droga, wykorzystywana przez właścicieli i gości udających się na polowanie. Budowa dworu myśliwskiego była związana z trwającymi od roku 1881 pracami mającymi na celu zalesienie zdewastowanych nadmiernymi wyrębami terenów oraz organizację wzorcowego gospodarstwa łowieckiego.

Po II wojnie światowej budynek początkowo służył uczniom szkoły leśnej w Goraju odbywającym tu praktyki zawodowe. Po roku 1965 dwór został przekazany Zakładom Płyt Pilśniowych w Czarnkowie, które wykorzystywały obiekt jako ośrodek wypoczynkowy, później - ośrodek kolonijny. W roku 1989 dwór stał się własnością Miasta Czarnków oraz Miasta i Gminy Wieleń. W wydzierżawionych budynkach prowadzono działalność hotelowo-gastronomiczną.

Rezerwat przyrody Wilcze Błoto – torfowiskowy rezerwat przyrody położony w gminie Wieleń, powiecie czarnkowsko-trzcianeckim (województwo wielkopolskie)[1][2].

Powierzchnia: 3,27 ha[1][2] (akt powołujący podawał 2,51 ha[3]). Wokół rezerwatu utworzono otulinę o powierzchni 8,74 ha[1].

Rezerwat został utworzony w 1968 roku w celu ochrony zbiorowiska roślinności bagiennej i torfowiskowej[3].

Hamrzysko – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Wieleń, 20 km na południowy wschód od Wielenia.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.

Hamrzysko zewsząd otaczają lasy Puszczy Noteckiej, przepływa tu rzeka Miała. Zwarty charakter zabudowy jest nietypowy dla tutejszych osad puszczańskich. Historia wsi sięga połowy XV stulecia i jest ściśle związana z dziejami właścicieli dóbr wieleńskich. W dostępnych źródłach Hamrzysko pojawia się pod nazwą Hamer (1455) i określane jest jako osada śródleśna. W 1510 nazwę zapisywano jako Hamrzisko. Niewątpliwie istniały tu pokłady rud darniowych, a ówczesna nazwa wsi wskazuje, że miejscowa ludność potrafiła budować piece do wytopu żelaza. Trudniła się też wykorzystaniem energii wodnej Miały. W XIX wieku znajdowało się tutaj 18 budynków zamieszkiwanych przez niewiele ponad 200 osób. Z tamtych czasów przetrwało kilka domów i obiektów gospodarczych. Wieś zachowała też dawny układ przestrzenny typowej ulicówki zaburzony częściowo przez dość intensywną zabudowę letniskową[1].

Warunki naturalne od wieków określały sposób życia i źródła utrzymania mieszkańców tej osady. Tutejsza ludność związana była z gospodarka leśną i rybactwem, a pola uprawne zajmowały stosunkowo niewielki areał.

Hamrzysko